Pois chegaba o último día no Fòrum de Barcelona, con un notorio incremento de espectadores e un sol de xusticia.
Ás 19.00 saían The Jayhawks ó escenario ED para poñer un pouco de melodía e boas cancións entre tanto grupo ruidista. Alí estaban Mark Olson e Gary Louris outra vez xuntos, coma se en todos eses anos que estiveron distanciados non pasasen, e qué gusto da velos. Soaron todos os clásicos da primeira metade dos noventa como ‘Blue’ ou a súa versión de ‘Bad time’ dos Grand Funk Railroad. Aquelo era maravilloso pero á hora rematou e eu quería máis. Non pudo ser. Esperemos que saquen novo material e fagan unha xira de salas. ata entón esto sirvéunos de aperitivo.
Cando rematou acercámonos ó Salón Mypace xa que estaban anunciados os Black Lips pero alí apareceu un deles para decirnos ue andaban perdidos entre a marea humana e que nos veríamos ás 3 da mañá no Ray-Ban Vice, asique nos fumos a ver a Herman Dune no Rockdelux. É un grupo que nin me vai nin me ven asique non lles prestei moita atención, estaba pensando en Neil.
Ás 21.30, con un cuarto de hora de retraso, aparecía o abuelo, o mestre, o artista máis grande que pisou un escenario do Primavera Sound, e, segundo a organización, a contratación máis laboriosa da súa historia. Neil Young!!!
Arrancou o concerto coas rockeiras ‘Mansion on the hill’ e ‘Hey hey, my my’ un pouco deslucidas debido o baixo volume que tiveron os primeiros temas, a única pega que se lle pode poñer ó concerto. Seguiron as folkies ‘Are you ready for the country?’ e ‘Everybody knows this is nowhere’. Sucedéronse temas da época setenteira de Young ata chegar ó climax con ‘Cortez the killer’. Me cago en Dios, qué puto temazo!. E a pel de galiña quedóuse en min ata ó final do concerto. ‘Cinnamon girl’, ‘The needle and the damage done’, ‘Heart of gold’, ‘Old man’, ou ‘Down by the river’ entre outras ata chegar a final ‘Rockin’ in the free world’, a de veces que escoitei este tema e xuro que nunca me emocionou tanto coma o sábado, qué grande!
Neil despedíase cun sorriso, a bufanda do FC Barcelona no pescozo e moi agradecido. Como é costume, despois duns minutos de aplausos e asubíos de parte do público, Neil e súa banda voltaron o escenario para rematar a faena con unha versión catártica de ‘A day in the life’ dos Beatles. 10 minutos de delirio con Neil Young arrancando as cordas da sua guitarra antes de marcharse. 64 anos ten este tío. Non hai máis que decir.
Decidimos descansar un pouco vendo dende as gradas o concerto de Deerhunter, que non me apasionou nada de nada e no cal botei máis de medio cnocerto para mercar uns conos de pizza.
Voltamos ao Estrella Damm para ver, por primeira vez no meu caso, ós neoiorquinos Sonic Youth. Que si son un coñazo, que si só fan ruido, que alargan os temas 15 minutos. Non houbo nada diso o sábado no Fòrum. Unha banda en estado de gracia, que despois de 25 anos seguen sendo eles mesmos e en mellor forma que nunca. Non ten moita explicación pero é así.
Comezaron con ‘Brother James’ do seu primeiro EP Kill Yr Idols e ata que se retiraron para o bis só tocaron temas do seu novo disco The Eternal, cairon ata 6 cancións, 3 do Daydream Nation e ‘Tom Violence’ do Evol. Un setlist quizáis non moi acertado para os seus fans pero e que a min dame igual o que toque esta xente. Teñen tantos bós temas que sempre se quedarán moitísimos fora da lista. Aínda así nos bises regaláronos unha estupenda ‘Bull in the heather’ e, para rematar, ‘Expressway to yr. skull’. Grandes.
Despois de aquelo xa non me esperaba nada máis que ir a descansar pero o PS tíñanos reservado o mellor final de festa. tiña pensado ver un pouco de El-P pero aos 10 minutos de actuación él seguía sen aparecer mentres seu DJ pinchaba uns temas asique fumos ata o escenario RBV co concerto dos Black Lips xa comezado. E vaia festa que montaron estes tíos. Alí botaban ata os camareiros. Rock garageiro e moderno para toda a marabunta alí congregada. O seu hiperactivo guitarrista rematou o concerto tocando a guitarra coas súas partes e él mailo baixista remataron dándose un paseo polas cabezas dos das primeiras filas. Hai gañas de volver a velos.
Fin de festa no escenario ATP con DJ Coco pinchando temas de tóda-las épocas e estilos, mellores e peores, pero ali permanecín ata que non puiden máis.
En fin, un gran festival no cal os 90 euros que paguei pola entrada foron moi ben invertidos. Esperemos que para o ano que ven o nivel siga manténdose, cousa que non dubido. Eu pillareime o abono cando saia á venda, seguro.
Sen máis, vémonos no Primavera Sound 2010!
Texto, fotos e vídeos por: dominoes.
dominoes. 