Bós días, despois de un fin de semana maratoniano xa estou en condicións de facer un resumo do que vin no PS.
O meu festival comezou o xoves ás 18.15 con Women no escenario Pitchfork, vin cinco temas, o suficiente para aformar: mucho ruido y pocas nueces. Non me gustaron. De ahí ata o escenario Ray-Ban Vice para ver dous temas de The Bats, soaban ben pero tiña outros deberes que cumplir.
Despois de iso pasámonos a ver que tal soaba Spectrum, o grupo de Pete Kember (ex-Spaceman 3). 20 minutos de riffs de guitarra repetitivos e interminables. Adeu.
Aquí chegaba a primeira dura decisión The Vaselines, Lightning Bolt e The Tallest Man On Earth á mesma hora. Perdeu o noruego a aposta e imos o escenario Rockdelux onde ían comezar a banda escocesa adorada por Kurt Cobain.
Na primeira media hora The Vaselines xa tocaran ‘Son of a gun’, ‘Jesus doesn’t want me for a sunbeam’ e ‘Molly’s Lips’, asique aproveitamos para escapar ata o ATP donde Lightning Bolt estábana liando gorda. Primeiras grandes sensacións véndoos. Pogo nas primeiras final e un gran sonido e, sobre todo, esa locura de batería dominando todo. Premio para él.
Ó rematar o concerto descanso obligatorio para cear algo e coller forzas para o concerto máis esperado do día para min, The Jesus Lizard, e vaia se o foi, o concerto que máis disfrutei de todo o festival. Dende o primeiro tema saíron a comernos a todos e, se en algo diferencian do resto de bandas é por un home, David Yow. Qué bestia escénica, qué clase. No segundo tema xa estaba levitando sobre o público, aos de seguridad volveunos tolos durante todo o concerto. Steve Albini ríase dende o lateral do escenario. Unha hora de concerto e adeus. Iso foi unha reunión de verdade, moi grandes.Despois do gran concerto a metade do abono xa estaba ben invertido.
Había que facer tempo e sentámonos nas gradas a ver a Phoenix. Son un grupo de mierda e o primeiro tema xa estaba camiño do céspede do ED esperando a My Bloody Valentine. Ás 00.20 comezaron os Portishead desta edición, so que claro, nin teñen temas para competir con os de Bristol nen a actitude de estes, asique non tiña moitasa esperanzas de ver algo grande. Trabuqueime. foron moi grandes nos primeiros 40 minutos, o tempo xusto que pode aguantar un oído medio humano o volume ó que tocan estos colgados. Comezaron moi ben e gustándome moito para acabar pedindo á hora, como no fútbol. Despois de ‘Feed me with your kiss’ e, como non, ‘You made me realise’ destrozáronos os tímpanos con 15 minutos de ruido apocalíptico e infernal que ben se podían aforrar xa que resultou insoportable.
O meu día rematou con Aphex Twin no Rockdelux atacando súa faceta máis minimal, cousa que se agradeceu despois do vivido anteriormente. Cando comezou a meterlle máis caña á mesa foi tempo de ir a descansar.
Aínda nos quedaban dous duros días máis por diante…
Texto, fotos e vídeos por dominoes.
dominoes. 